Η Θεά Μά'ατ, η Μεγάλη Μητέρα, και το αρχέτυπο της κοσμικής Θηλυκής Αρχής

«Δεν είναι εφικτό να εκτεθούν τέτοια μυστήρια στους αμύητους. Όμως ακούστε με τον νου σας!  Ένα μόνο υπήρχε και υπάρχει αιώνια, νοερό Φως πριν από το νοερό φως, Νους νοός φωτεινός. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο παρά η ενότητά του. Ων αιωνίως μέσα στον εαυτό του, περιβάλλει τα πάντα με τον νου, το φως και το πνεύμα του. Έξω από αυτόν δεν υπάρχει θεός, ούτε άγγελος, ούτε δαίμων, ούτε κάποια άλλη ουσία. Γιατί είναι κύριος και πατέρας των πάντων και θεός και πηγή και ζωή και δύναμη και φως και νους και πνεύμα. Όλα υπάρχουν μέσα του και υποτάσσονται σ΄ αυτόν».  

Λ Ερμής προς τον Ασκληπιό  (Κύριλλος, Κατά Ιουλιανού, Ι 48, 13-49, 6)

Αφορμής δοθείσης της  εικονιζόμενης φωτογραφίας, την οποία βρήκα σήμερα στο διαδίκτυο, θα προσπαθήσω να  αναλύσω τον ρόλο της Μά’ατ σε σχέση με την κοσμική θηλυκή  αρχή, την μεγάλη μητέρα και την ατομική θηλυκή αρχή . Στην φωτογραφία βλέπουμε την  Αιγυπτιακή θέα Μά'ατ και τον Θεό της σοφίας και των γραμμάτων Θώθ. Πριν προχωρήσουμε λίγα λόγια για τις εν λόγο θεότητες.

Η Αιγυπτιακή θέα Μά'ατ είχε ρόλο ενοποιητικό και αντιπροσώπευε τη δικαιοσύνη, την αλήθεια και την ειλικρίνεια. Για αυτό τον λόγο απεικονίζεται με μία ζυγαριά στο χέρι όπως η Ελληνική θεά Δίκη. 

Η Μά'ατ αντιπροσώπευε επίσης την κοσμική τάξη που εμφανίστηκε μετά την Κοσμογονία. Σύμφωνα με τα αρχαιότερα κείμενα, o Δημιουργός βγήκε από το πρωταρχικό καβούκι χελώνας αφού «αντικατέστησε το Χάος με το Μά'ατ». Παρουσιάζεται με γυναικεία μορφή που φοράει στο κεφάλι ένα φτερό στρουθοκαμήλου και κρατάει στο χέρι τον σταυρό Ανκχ. Σε πρόσφατο άρθρο μου παρέθεσα κάποιες πληροφορίες για τον συμβολισμό του Ανκχ. (σύνδεσμος εδώ).

Ο Θεός Θώθ ήταν ο Θεός της σοφίας, αυτός που είχε  μεταδώσει την τέχνη της ιερογλυφικής γραφής στους Αιγυπτίους. Ταυτίστηκε με τον Θεό Ερμή των Ελλήνων και με τον Ερμή τον Τριμέγιστο.  Του αποδίδονταν τιμές ως Κύριου της Γνώσης όλων των Επιστημών, θεωρούμενος η προσωποποίηση της Κατανόησης και της Λογικής. Υπήρξε, επίσης, μεσολαβητής για να επέλθει ειρήνη ανάμεσα στον Ώρο και τον Σηθ. Ιδιαίτερο πεδίο δράσης του ήταν η εσωτερική σοφία και γι' αυτό αποκαλείτο «ο Μυστηριώδης» ή «ο Άγνωστος». Οι μαγικές του δυνάμεις τον συνέδεσαν, επίσης, με την ιατρική και, όταν το σώμα υπέκυπτε τελικώς στο θάνατο, εκείνος ήταν πάλι που οδηγούσε το νεκρό στο βασίλειο των θεών και ακολουθούσε η κρίση της ψυχής του.

Στην εικόνα που παρέθεσα παραπάνω βλέπουμε θέα Μά'ατ και τον Θεό της σοφίας και των γραμμάτων Θώθ.  Η ισορροπία συμβολίζεται με την κολόνα στο μέσο, και αντιπροσωπεύει την αρμονία στον κόσμο. Η βασίλισσα Μά'ατ  η θηλυκή –παθητική  αρχή είναι ο φορέας της δικαιοσύνης, ο βασιλιάς η αρσενική ενεργητική αρχή,  εφαρμόζει την δικαιοσύνη.  Μόνο όταν ισορροπήσουμε ανάμεσα στην θηλυκή –παθητική  αρχή  και την αρσενική ενεργητική αρχή (νόμος της πολικότητας)  μπορεί να επέλθει η αρμονία και η δικαιοσύνη στον άνθρωπο.

Στην επόμενη φωτογραφία βλέπουμε την ζυγαριά της Μά’ ατ  όπου ζυγίζεται η ψυχή του θανόντα. Στην σκηνή συμμετέχουν ο Θώθ αλλά και ο Ανούβις ο θεός του κάτω κόσμου, ο οποίος  ταυτίστηκε με τον ψυχοπομπό Ερμή. Ο Ανούβις συνδέεται με τον αστερισμό του Κυνός, αυτός που ανοίγει τους Δρόμους, ο Φύλακας της Ζυγαριάς.  Είναι ο γιός του Όσιρη και της Νέφθυς, η οποία μόλις τον γέννησε, τον έβαλε σε ένα κιβώτιο και τον πέταξε στο Νείλο. Κάτι που συναντάμε πάλι αργότερα στην ιστορία της παλαιάς διαθήκης με το Μωϋσή...

Γέννηση-  ζωή -θάνατος…

Κάτι αντίστοιχο συναντούμε και στην Ινδική μυθολογία το ΤΡΙΜΟΥΡΤΙ,την  Η Trimurti, η μεγάλη θεϊκή τριάδα, εκφράζει στον Ινδουισμό την έννοια των κοσμικών λειτουργιών:
δημιουργίας, συντήρησης και καταστροφής ή μετασχηματισμού. Προσωποποιείται από τις μορφές του Brahma (ο δημιουργός), του Βισνού 
(ο συντηρητής) και του Shiva (ο καταστροφέας ή μετασχηματιστής).

Στο Ελληνικό πάνθεο έχουμε αντίστοιχα τον Δία, τον Ποσειδώνα, και τον Αδη.

Ας επανέλθουμε όμως  στην Μά’ατ και την . Όπως προαναφέρθηκε η Μά’ατ συμβολίζει την θηλυκή παθητική αρχή.  Σε ανθρώπινο επίπεδο  η Ύψιστη Θηλυκή Αρχή, εκφράζεται είτε αυτή  από την εσωτερική υπόσταση κάθε γυναίκας, είτε από την όψη της άνιμα κάθε άντρα. Διαβάστε σχετικά άρθρο μου :  "Η  ιερότητα της γυναικείας φύσης,και η κατανόηση του σύμπαντος"  & " Εύα, Ίσις και Μαρία, ηίδια «Θηλυκή Αρχή», σε τρία διαφορετικά επίπεδα".

{Η πλαστουργός Μάνα Γη και πιο συγκεκριμένα η Μάνα Βιόσφαιρα, ανάθεσε στη γυναίκα την επίπονη και δύσκολη αποστολή να γεννά, να τρέφει, να μεγαλώνει, να αγαπά, να εκπαιδεύει παιδιά, να προστατεύει και να κάνει ευτυχισμένα τα άτομα που την περιβάλλουν και να φέρει σε πέρας όλες τις ευθύνες λειτουργίας του κοινόβιου καταυλισμού που εξασφαλίζει την επιβίωση του ανθρώπινου είδους και την πρόοδο όλων των μελών του, αφήνοντας στον άντρα το συμπληρωματικό ρόλο του σποριά και την επικίνδυνη αποστολή του κυνηγού και προμηθευτή τροφής.

Για εκατομμύρια χρόνια η ανθρωπότητα πορεύτηκε με τις γυναίκες στο τιμόνι του κοινόβιου στη μορφή των κοινωνιών ισοκατανομής και γι αυτό το ανθρώπινο είδος κατάφερε να ξεχωρίσει από τα άλλα ζώα, να σηκωθεί στα δύο πόδια, να αναπτύξει τη γλώσσα, να καλλιεργήσει τη σκέψη, τη φαντασία, το νου και να επιβιώσει χάρη στην ενότητα, τη συνεργασία και την αλληλεγγύη στη βάση της κοινωνικής ισότητας.

Έτσι μπόρεσε το ανθρώπινο είδος να αποκτήσει εμπειρίες, γνώση και δεξιότητες που το οδήγησαν στην παραγωγή της τροφής του μέσω της καλλιέργειας της γης και της εξημέρωσης-εκτροφής ζώων, πράγματα που το οδήγησαν στον περιορισμό του κυνηγιού και στην μόνιμη εγκατάσταση, που έκαναν τη ζωή σχετικά καλύτερη, διαρκέστερη και τον πληθυσμό μεγαλύτερο.

Σε όλη αυτή την κρίσιμη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας που πρέπει να κράτησε κάμποσα εκατομμύρια χρόνια, οι άνθρωποι είχαν λόγω άγνοιας και ανασφάλειας μεταφυσικές ανησυχίες και απέδιδαν υπερφυσικές ιδιότητες σε δυνάμεις που επηρέαζαν τη ζωή τους, αλλά δεν κατανοούσαν, τις οποίες ταξινομούσαν ανάλογα με τις εμπειρίες τους σε καλές και κακές και ανάλογα προσάρμοζαν τη συμπεριφορά τους απέναντί τους.

Αυτό όμως δεν ήταν θεοποίηση ούτε λατρεία, αλλά διαρκής προσπάθεια κατανόησης αυτών των δυνάμεων για την προστασία τους, πράγμα που οδήγησε στην έρευνα και στη σταδιακή γνώση. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις οι άνθρωποι αυτής της περιόδου απέδιδαν, με διάφορες συλλογικές εκδηλώσεις, ευγνωμοσύνη στη ‘Μητέρα Γαία’ και στο ‘Δάσος οικογένεια’, γιατί από αυτές τις δύο πραγματικότητες εξαρτιόταν η ζωή τους. Σε δεύτερο πλάνο τοποθετούνταν άλλες επιμέρους δυνάμεις με τη μορφή των Φετίχ και ανάλογη με ρόλο που τους αναγνώριζαν ήταν και η συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντί τους.

Στην ιστορική περίοδο της μητριαρχίας, της κοινωνίας της ισοκατανομής δεν υπήρχε ατομική ιδιοκτησία και συνεπώς δεν υπήρχε ανισότητα. Όπου δεν υπάρχει ανισότητα δεν χρειάζεται να υπάρχει και εξουσία, οπότε δεν χρειάζεται να υπάρχουν θεοί και θρησκείες. Οι ανθρωπολογικές έρευνες απόδειξαν ότι στις κοινωνίες ισοκατανομής που δεν υπάρχουν σχέσεις κυριαρχίας, αλλά σχέσεις αμοιβαιότητας, δεν παρατηρούνται σεξιστικές συμπεριφορές και οι σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ των δύο φύλλων δεν παρουσιάζουν καμιά ασυμμετρία και δεν υποκρύπτουν σχέσεις εξάρτησης, πράγμα που αποδίδεται ακριβώς στην έλλειψη σχέσεων κυριαρχίας τόσο σε επίπεδο οικογένειας όσο και σε επίπεδο κοινότητας.

Όταν, όμως, τη Μάνα Γη, την πραγματική μάνα, τροφό και παιδαγωγό όλων των ανθρώπων, οι κοινωνικοί αποστάτες την κομμάτιασαν και από κοινή την έκαναν ιδιωτική τους μάνα και για τους υπόλοιπους μητριά και παραμάνα τα πράγματα άλλαξαν και η ατομική ιδιοκτησία έφερε κοινωνική ανισότητα και η κοινωνική ανισότητα έφερε την εξουσία που στηρίχθηκε στην βία και στην θρησκεία, οπότε όλα ανατράπηκαν.

Και αντίστροφα, ασυμμετρία υπάρχει όπου υπάρχουν θεοί και θρησκείες, θεοί και θρησκείες υπάρχουν επειδή υπάρχουν εξουσίες και εξουσίες υπάρχουν επειδή υπάρχει ανισότητα, η οποία πηγάζει από την ανισοκατανομή της γης και του πλούτου, δηλαδή από την ατομική ιδιοκτησία. Συνεπώς η αποκατάσταση της κοινωνικής ισότητας και συμμετρίας για την οποία αγωνίζονται διαχρονικά οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, απαιτεί την υπέρβαση όλων εκείνων των θεσμών που οδήγησαν στην κοινωνική ανισότητα με αποτέλεσμα τη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Η καινούργια κατάσταση, που διαμορφώθηκε με την μόνιμη εγκατάσταση των γενών, οδήγησε αναγκαστικά και σχετικά γρήγορα στην αντικατάσταση του κυνηγιού αγριμιών από το κυνήγι ευφορότερων εδαφών, πράγμα που προκάλεσε συγκρούσεις μεταξύ των διεκδικητών τους με αποτέλεσμα νικητές και ηττημένους και συχνά αφεντικά και δούλους.

Σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή της ανθρώπινης ιστορίας η ανθρωπότητα αφήνει πίσω της την μητριαρχία, την κοινωνία των κοινών αγαθών και της ισοκατανομής και εισέρχεται στην ανδροκρατία-πατριαρχία που εδράζεται πάνω στην ιδιοκτησία με άμεση συνέπεια την συγκρότηση της κρατικής εξουσίας και της οργανωμένης θρησκείας, ως εργαλείο στήριξης της πατριαρχικής εξουσίας. Επειδή όμως κάθε καινούργια εξουσία, για να εδραιωθεί, είναι αναγκασμένη να ξεθεμελιώσει την παλιά, η πατριαρχική εξουσία ενοχοποίησε την μητριαρχία και τους φυσικούς της φορείς, τις μάνες, τις αδερφές και τις κόρες, τις γυναίκες όλες που αγαπούν τη ζωή, τα παιδιά τους, τους συντρόφους τους, τους αδερφούς τους και τους πατεράδες τους και μισούν τις σφαγές, τις καταστροφές και τους πολέμους. Και κατασκεύασε την Εύα και το ‘προπατορικό αμάρτημα’.

Επειδή αυτή η αντίθεση μεταξύ της μητριαρχικής κοινωνίας των κοινών αγαθών και της ειρηνικής ισοκατανομής από τη μια μεριά και της πατριαρχικής ιδιοκτησιακής κοινωνίας της ανισοκατανομής, της σύγκρουσης και των καταστροφικών πολέμων από την άλλη δεν μπορούσε να δικαιολογηθεί με τη Λογική των ανθρώπων, επιλέχθηκε να δικαιολογηθεί με τον παραλογισμό των θεών και των θρησκειών που κατασκεύασαν τα σκοταδιστικά και τα εξουσιαστικά πατριαρχικά ιερατεία, για να μετακυλήσουν τις ευθύνες των εγκλημάτων τους σε δυνάμεις ασύλληπτες, αόρατες, μισάνθρωπες, φοβερές και καταστροφικές.

Είναι η φάση που οι σοφοί τρόφιμοι της εκάστοτε εξουσίας την ονόμασαν ‘πέρασμα στον πολιτισμό’. Την κατάληξη αυτής της εξέλιξης την γνωρίζουμε σήμερα ως δήθεν ‘σύγκρουση των πολιτισμών’, η οποία στην ουσία είναι σύγκρουση μεταξύ των εξουσιών των ανταγωνιζόμενων κεφαλαίων με τις ευλογίες των ιδιαίτερων ‘θεών’ τους και τα λάβαρα των επιμέρους θρησκειών και Εκκλησιών, γνωστότερη ως παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική βαρβαρότητα}.{1}.

{Καθετί παθητικό και δεκτικό, όπως η πλάση μας, η Φύση, η Γη, κρύβει μέσα του τη Μητέρα του Κόσμου. Το παθητικό στοιχείο έχει μια κυρίαρχη θέση στο δρόμο που οδηγεί στα σκαλοπάτια του Θεού. Είναι η Πύλη της Ζωής και της Ανάστασης. Δίχως αυτό δε θα υπήρχε μορφή. Δίχως μορφή δε θα γευόμασταν τις εμπειρίες που θα ξαναφέρουν πιο πλουτισμένη την ψυχή μας στο θρόνο του Πατέρα. Η Μάνα είναι εκείνη που κρατάει τα κλειδιά εισόδου και εξόδου από τον κόσμο τού.

Είναι η Μεγάλη Ιέρεια, η κοινωνός ανάμεσα στο Πνεύμα και την Ύλη. Εκείνη που γνωρίζει και τα δύο. Εκείνη που μπορεί να τα κρατήσει και τα δυο μέσα στην τρυφερή αγκαλιά της. Είναι κάθε όψη στην οποία φαίνεται το δικαίωμα της γυναίκας να είναι ο εαυτός της, το δικαίωμά της να είναι μια ενεργητική παρουσία στον εξελικτικό δρόμο της ανθρωπότητας. Για αυτό και οι γυναίκες χρησιμοποιήθηκαν κύρια σαν Μεγάλες Ιέρειες στους αρχαίους ναούς. Είχαν την ικανότητα να διεισδύουν στα πιο εσωτερικά πεδία κι έτσι μόνο μέσα από αυτές μπορούσαν οι ιερείς να λάβουν τους ανώτερους μυητικούς βαθμούς.


Η Θηλυκή Αρχή είναι το κανάλι επικοινωνίας που διαθέτει η ανθρωπότητα για να έρχεται σε επαφή με τα πιο ψηλά πνευματικά επίπεδα.

Η μεγάλη μητέρα έλαβε διάφορα ονόματα σε κάθε πολιτισμό. Η μεγάλη μητέρα, η πότνια θεά, η κάτοχος των μυστικών η μεγάλη ιέρεια που γεννά το θεό βρέφος. Η Άρτεμις, η Δήμητρα, η Αθηνά ακολουθούν. Από χθόνιες θεές ανεβαίνουν στον Όλυμπο.

Η μεγάλη μητέρα η θηλυκή αρχή, υποβιβάστηκε στην πατριαρχική κοινωνία, την υποβιβάσαμε και την κακομεταχειριστήκαμε, εξυψώσαμε το λογικό νου και θάψαμε την έμπνευση, θεοποιήσαμε την τεχνολογία και περιφρονήσαμε τη φύση και τους νόμους της, σεβαστήκαμε τον Πατέρα και ρίξαμε όλα τα αμαρτήματα στη γυναίκα.

Η θηλυκή Αρχή πρέπει να ξανακαθίσει στο θρόνο της, έναν πολύ ψηλό θρόνο. Κι αν κοιτάξουμε ολόγυρα, θα δούμε όλα τα σημάδια της επερχόμενης ανάστασης της. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για τη Μάνα, τη Μητέρα του Κόσμου, αυτήν που τόσο έντονα απαρνηθήκαμε σαν ανθρωπότητα και ας βρούμε όλοι μαζί ένα σημείο ισορροπίας για τη Νέα Εποχή, όπου Μάνα και Πατέρας θα κατέχουν ομότιμους θρόνους.

Η ικανότητά της να ενσαρκώνει τη θηλυκή δύναμη τόσο πολύ, τόσο καθαρά, τόσο καταλυτικά, τόσο έντονα, έκανε το όνομά της να συνδεθεί για πάντα με την ιδέα του Αρχετυπικού Θηλυκού.

Η γυναίκα μπορεί,  να βοηθήσει την ανθρωπότητα. Αλλά για να το κάνει, πέρα από την αυτοσυνειδητοποίησή της, πρέπει το ίδιο το κοινωνικό σύστημα να της αποδώσει ουσιαστικά τη θέση που της ταιριάζει. Έτσι θα την απελευθερώσει και θα ξυπνήσει μέσα της το αρχετυπικό της μεγαλείο. Είναι ανάγκη να φανερωθεί η όψη της πνευματικής τελειότητας της γυναίκας, γιατί έχει μια μεγάλη αποστολή να εκπληρώσει.

Ποια είναι αυτή η αποστολή; Να δείξει το δρόμο της αυτοθυσίας, της ικανότητας για σύλληψη και γέννα, της ικανότητας για τροφή. Να φέρει μέσα από τη σεληνιακή φύση της το συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας στην επιφάνεια και, πάνω απ' όλα, με την υδάτινη φύση της να την εξαγνίσει για να την εξυψώσει.

Η ιδέα της Παρθένου συνδέεται επίσης με την υψηλή ιδέα της θυσίας, ένα ιδανικό που πραγματικά λείπει από τη σύγχρονη αντίληψή μας για τη ζωή, αν και ήταν η βάση για τις πιο μεγάλες λατρείες που εμφανίστηκαν στον πλανήτη. Διαστρέβλωση αυτής της θυσιαστικής όψης της Παρθένας, που παραμέριζε τον εαυτό της για να γίνει ενσάρκωση της Ίσιδας και έτσι να φέρει τη θεά κοντά στον άντρα, ήταν οι βάρβαρες ανθρωποθυσίες νεαρών κοριτσιών.

 Η μητρική της όψη εκφράζεται στην προσπάθεια της να κάνει αθάνατο το γιο μιας βασίλισσας, στην οποία εμφανίστηκε σαν κοινή θνητή. (Η περίπτωση αυτή ταυτίζεται απόλυτα με το ελληνικό αντίστοιχο της Δήμητρας). Η 'Aθωρ, πάλι, απεικονίζεται πολύ συχνά με ένα βρέφος στην αγκαλιά, σαν την Παρθένο Μαρία. Η Ίσις που ανατρέφει τον Ώρο.

Μάνα είναι η ίδια η φύση, με τη διαρκή της ανακύκλωση. Είναι η ίδια η Θεά Δήμητρα με την κόρη της, την Περσεφόνη, η εξωτερική και η εσωτερική όψη του ίδιου πράγματος. Η διαδοχή των εποχών είναι δικό της έργο και στο βασίλειο της Περσεφόνης, δηλαδή στα βάθη της εσωτερικής μας ύπαρξης, κρύβεται το νήμα που θα μας γυρίσει πίσω, στη Μητέρα.

Εκείνη δίνει τη ζωή κι εκείνη ευγενικά τη δέχεται όταν ολοκληρώσει τον κύκλο της. Εκείνη προστατεύει και συντηρεί το δημιούργημά της, μέχρις ότου εκείνο σταθεί στα δικά του πόδια. Όταν, όμως, το παιδί μεγαλώσει, στρέφεται στον πατέρα, σε μια προσπάθεια να ωριμάσει. Έτσι και η ανθρωπότητα στράφηκε στην πατρική όψη και πέρασε από πολλούς πόνους και ταλαιπωρίες. Σε ένα βαθμό έμαθε. Και τώρα, με όλη αυτή τη γνώση, ο άνθρωπος συνειδητά επιστρέφει πίσω, στη Μητέρα. Επιστρέφει σε εκείνη που θα τον δεχτεί στην αγκαλιά της και θα τον σηκώσει ψηλά, για να τον αποδώσει στο Πνεύμα, εκείνο που υπήρξε το γονιμοποιό σπέρμα στη δημιουργία του.

Ποια είναι η στάση μας απέναντι στη Μητέρα; Σε εκείνη που μας ανέθρεψε και μας προστάτεψε; Σίγουρα δε θα πρέπει να αισθανόμαστε ιδιαίτερα περήφανοι, αν κάτσουμε κι αναλογιστούμε τη θέση μας.

Την πληγώνουμε ανεπανόρθωτα τόσο μέσα μας, αδιαφορώντας για την αρχή που μας γέννησε, όσο κι έξω από εμάς, καταστρέφοντας αυτό που τόσο γενναιόδωρα μας δίνει. Για αυτό κι εκείνη έχει καλυμμένο το πρόσωπο της. Και αποκαλύπτεται μόνο σε εκείνους που έχουν το θάρρος να διαβούν την Πύλη των Μυστήριων και να επιστρέψουν συνειδητά στη Μητέρα, στο Βασίλειο της Περσεφόνης, για να τη λατρέψουν όπως παλιά, τότε που η λατρεία της είχε διαδοθεί ως τα πέρατα του κόσμου. Αναμίχθηκε με τη λατρεία της Μητέρας των Γερμανικών και Σκυθικών φυλών και διαδόθηκε στη δύση και στο μακρινό βορρά. Λατρεύτηκε ιδιαίτερα και από τους Δρυίδες, που την τίμησαν στο πρόσωπο της φύσης.

Σήμερα, στην τεταμένη ατμόσφαιρα της μεταβατικής περιόδου που ζούμε, νιώθουμε έντονα την ανάγκη για ειρήνη, για φροντίδα, για περισσότερη επαφή με τη φύση.

Σιγά-σιγά, θα φανερωθεί ο προορισμός της Θηλυκής Αρχής. Η γυναίκα έχει μέσα της το σπέρμα της Μεγάλης Μητέρας και είναι η μοναδική ύπαρξη που μπορεί να την εκφράσει στη γήινη πραγματικότητα. Έτσι, λοιπόν, οφείλει να συνειδητοποιήσει τον εαυτό της και να εκφράσει στο σύνολό της ζωντανά και ολοκληρωτικά τη Μεγάλη, Συμπαντική Μάνα. Αυτή είναι η ευλογημένη προσφορά της στην ανθρωπότητα: η δυνατότητά της να κατανοεί και να δείχνει το δρόμο στον τόσο μπλεγμένο σημερινό άνθρωπο.

Ένα έκθετο παιδί, αφημένο στη διάθεση των κοσμικών στοιχείων -νερού, αέρα, φωτιάς, γης- είναι πάντα μια πρόκληση στο πρόσωπο της μοίρας. Εμπιστευμένο στη γη ή στα νερά το παιδί κινδυνεύει να πεθάνει, αλλά συγχρόνως έχει τις πιθανότητες να αποκτήσει μια άλλη συνθήκη, διαφορετική από την ανθρώπινη. Προστατευμένο από τα κοσμικά στοιχεία, γίνεται συνήθως ήρωας, βασιλιάς ή άγιος.

Το κατ' εξοχήν μητρικό ζώδιο, το οποίο συνδέεται με την όψη της Μητέρας, είναι αυτό του Καρκίνου. Είναι μία από τις δύο Πύλες του Ζωδιακού. Είναι η Πύλη προς τον κόσμο των μορφών, προς τη φυσική ενσάρκωση και το σημείο στο οποίο ενοποιούνται, μέσα στο φυσικό σώμα, η δυαδικότητα της μορφής και της ψυχής.

Η Θεία Μητέρα βρίσκεται παντού γύρω μας και διαπερνά το καθετί, είτε σαν Μάνα Γη, εκείνη που μας τρέφει και μας συντηρεί, είτε στον έναστρο ουρανό, πίσω από τα πυκνά πέπλα της νύχτας, είτε στην αγκαλιά της γαλήνιας θάλασσας. Θα την αναζητήσουμε στη χαρά της άνοιξης και τη γλύκα του καλοκαιριού με τα χρυσά στάχυα, στη μελαγχολία του Φθινοπώρου και τη σιγαλιά του Χειμώνα, φωνάζοντας το όνομά της μέσα στα γυμνά δάση και τις παγωμένες λίμνες.

Και τότε θα ακούσουμε ψιθυριστή και γλυκιά τη φωνή της να μας διαπερνά ολόκληρο το είναι:

«Είμαι αυτή που όταν η γη σχηματίστηκε ήταν η Ρέα, το Μπίνα, η Γη. Είμαι η άφωνη, απεριόριστη, πικρή θάλασσα από τα βάθη της οποίας η ζωή ρέει αιώνια. Η Αστάρτη, η Αφροδίτη, η Αστορέθ, που χαρίζει τη ζωή και φέρνει το θάνατο, στους ουρανούς η Ήρα, στη Γη η Περσεφόνη, η 'Aρτεμη των μονοπατιών και η Εκάτη. Όλες αυτές είμαι εγώ, κι αυτές διακρίνονται σε μένα». Έχει σημάνει τώρα μια καινούργια στιγμή για την εξέλιξη. Ο άνθρωπος αρχίζει να κοιτάζει ξανά στον καθρέφτη της Περσεφόνης, στην ήσυχη λίμνη του σεληνιακού Γεσούντ, για να βρει το αληθινό του πρόσωπο και να διαβεί το κατώφλι.

Ας αποτραβηχτούμε στη σιγή και τη γαλήνη του εσωτερικού μας ναού, για να αντικρίσουμε πρόσωπο με πρόσωπο τη Θεά που βρίσκεται μέσα μας. Τραβώντας ένα-ένα τα πέπλα της, θα έρθει η ουσιαστικότερη συνειδητοποίηση και τότε μπορούμε να αποκαταστήσουμε τη Μητέρα του Κόσμου στην υψηλή θέση της, φέρνοντας στο νου μας τα λόγια του Ελιφάς Λεβί:

«Ο άντρας είναι αγάπη στη διάνοια, η γυναίκα είναι διάνοια στην αγάπη. Η γυναίκα είναι το χαμόγελο του Δημιουργού, που είναι ικανοποιημένος από τον Εαυτό του. Και μόνο μετά τη δημιουργία της, Αυτός αναπαύθηκε. Η γυναίκα στέκει μπροστά από τον άντρα, γιατί είναι μητέρα και γεννάει με οδύνη, σαν ανταπόδοση, τα πάντα της συγχωρούνται. Η γυναίκα μύησε τον εαυτό της πρώτο στην αθανασία μέσω του θανάτου, τότε ο άντρας είδε πόσο όμορφη είναι και κατάλαβε πόσο γενναιόδωρη είναι, ώστε αρνήθηκε να τη σώσει και την αγάπησε περισσότερο από τη ζωή του, περισσότερο απ' την αιώνια ευτυχία του. Ευτυχισμένος παράνομος, καθώς αυτή του έχει δοθεί σαν συντροφιά στην εξορία του... Αλλά τα παιδιά του Κάιν πήραν εκδίκηση απ' τη μητέρα του 'Aβελ, την υποδούλωσαν. Η ομορφιά της γυναίκας έγινε λεία για την κτηνωδία εκείνων που δεν μπορούν να αγαπήσουν. Έτσι, η γυναίκα έκλεισε την καρδιά της σαν να ήταν ένα απόκρυφο ιερό και είπε στους άντρες: Έτσι, η γυναίκα έκλεισε την καρδιά της σαν να ήταν ένα απόκρυφο ιερό και είπε στους άντρες: 

''Είμαι Παρθένα, αλλά θα γίνω Μητέρα και ο γιος μου θα σας διδάξει να μ' αγαπάτε''. Ω Μαρία, ευλογίες και λατρεία στις οδύνες και τη δόξα σου. Εσύ που γέννησες τον Εσταυρωμένο άγιο, που ενσάρκωσε το Θεό σου. Εσύ που έθαψες το γιο σου. Ας είσαι για μας η τελευταία λέξη της αποκάλυψης. Ο Μωϋσής αποκάλεσε το Θεό 'Κύριο'. Ο Ιησούς τον αποκάλεσε 'Πατέρα μου', κι εμείς σκεφτόμαστε ότι μπορούμε να σε πούμε 'Η Μητέρα μας'. Παιδιά της γυναίκας, ας συγχωρήσουμε τη γυναίκα της πτώσης. Παιδιά της γυναίκας, ας λατρέψουμε την αναγεννημένη γυναίκα. Παιδιά της γυναίκας, που νανουριστήκατε στην αγκαλιά της και παρηγορηθήκατε από τη στοργή της. Ας την αγαπήσουμε, κι ας αγαπήσουμε ο ένας τον άλλο»... } {2}.

* Επιλεκτικά αποσπάσματα από  1. Θρησκευτικός Μισογυνισμός και Πατριαρχική Εξουσία , 

2. διάλεξη που δόθηκε από το Φιλοσοφικό Σύλλογο ΙΑΜΒΛΙΧΟ στις 2 Μαρτίου 1983   

Ενεργοί σύνδεσμοι από Μυσταγωγία,  el.wikipedia.org. esoterica.gr

Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια  αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος